Władysław Szafer urodził się w Sosnowcu dnia 23 lipca 1886 r. Ukończył Szkołę Powszechną w Mielcu. Interesował się przyrodą, brał udział we wszystkich wycieczkach krajoznawczych. Potrafił całymi dnami przesiadywać w gabinecie przyrodniczym szkoły. Później naukę kontynuował w Gimnazjum im. Konarskiego w Rzeszowie, gdzie nadal rozwijał zainteresowania przyrodnicze. Rozpoczął studia botaniczne na uniwersytecie w Wiedniu. Studia kontynuował na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1908-1910 powstały jego pierwsze prace: " O zadaniach i celach geografii roślin" i "Geobotaniczne stosunki Miodoborów galicyjskich". Uzyskał tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Lwowskim. 1910-1911 studia w Wiedniu.1911-1912 studia z zakresu gleboznawstwa na Uniwersytecie w Monachium.
Pracował jako wykładowca botaniki leśnej w Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie. Podczas I wojny światowej służył jako podoficer w armii austriackiej. W roku 1918 Władysław Szafer otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prowadził wykłady z paleobotaniki i florystyki oraz socjologii, geografii i systematyki roślin. W latach 1920-1949 pełnił funkcję Prezesa Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Napisał wtedy wiele prac takich jak: " Krótki zarys botaniki leśnej", "Element górski we florze niżu polskiego", "Polichromia roślinna w ołtarzu Wita Stwosza", "Skarby przyrody i ich ochrona", "Zarys botaniki", "Dwa zielniki" i wiele innych. Był autorem pierwszych map geobotanicznych Polski.
Prowadził badania podróżując po całym świecie. Odwiedził między innymi Alpy Szwajcarskie, Szwecję, Norwegię, Turyn, Czechosłowację oraz Rumunię. Należał do wielu organizacji zajmujących się popularyzacją ochrony przyrody na świecie. Był członkiem Międzynarodowej Rady Ochrony Przyrody i Jej Zasobów. Obok pracy naukowej i ochrony przyrody piastował stanowisko Rektora, a potem Prorektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Organizował pomoc materialną i opiekę nad rodzinami uwięzionych w czasie II wojny światowej profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1942 założył tajny uniwersytet. W latach 1947 - 1960 był przewodniczącym Rady Naukowej. Kierował Zakładem Paleobotaniki i Katedrą Systematyki i Geografii Roślin. Był też redaktorem czasopisma: "Ochrona Przyrody" i " Chrońmy Przyrodę Ojczystą". Profesor Szafer całe swoje życie poświęcił ochronie piękna przyrody. Przez cały czas walczył o prawdę naukową i utrzymanie piękna przyrody i jak powiedział: "Nigdy nie złożę broni i nigdy nie odłożę pióra". Znany był jako "adwokat przyrody". Zabiegał o to, by polepszyć dolę zwierząt w ogrodach zoologicznych, by martwe, szare, śląskie hałdy kopalniane zamienić w piękne, zielone wzgórza. Był to człowiek oddany sprawie.
Władysław Szafer zmarł 16 listopada 1970 roku. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Zostawił po sobie wielkie dzieło, a mianowicie zdolną do działania organizację ochrony przyrody w Polsce. Profesor Szafer był autorem około 700 publikacji, z czego 473 pozycji dotyczy ochrony przyrody. Są to artykuły i przewodniki naukowe, mapy, publikacje popularnonaukowe, sprawozdania, komunikaty, odezwy i wspomnienia biograficzne o działaczach ochrony przyrody m.in. o prof. Marianie Raciborskim.